Stundum voru vörður hlaðnar hver með sínu nefi. Ef menn fóru oft um götur og stíga þá þekkti þeir vörðurnar. Ef þeir lentu í þoku eða byl á Mosfellsheiði og fundu vörðu gátu þeir oft gert sér grein fyrir hvar þeir voru ef þeir þekktu vörðuna. Mosfellheiðin er þanni að hún er að miklu leyti auðkennalaus nema maður sjái til fjalla. Ég hef sjálf villst þar í hvítu þ.e. snjór á jörðu og lágskýjað næstum þoka þannig að ekki sást til fjall. Ég bjargaði mér á GPS tæki a.m.k. tvisvar. Eitt sinn hafi ég skíðað frá Þingvallavegi lengst í suður. Þann dag var hvíta. Þegar ég ákvað að snúa við tók ég stefnu á bílinn í gps tækinu og hóf för í þá átt. Ég vissi að eftir 2 km átti ég að skíða yfir tjörn, ísi og snjói lagða. Aldrei kom tjörnin undir skíðunum. Ég dró upp gps tækið og mér til mikillar undrunar sá ég að ég hafði skíðað í hring! Mjög undarleg tilfinning að vera algjörlega eins og álfur úti á túni. Ég rataði rétta leið þegar ég hafði náð áttum. Þetta var góð áminning. um að maður þekkir ekki svæði þó maður haldi það. Bera skal virðingu fyrir náttúrunni og umhverfinu. Maðurinn er bara montið peð.
0 Comments
Ég er að vefa vörður og ég mun sýna þær næsta vor. Ég hef farið um að skoðað vörður, ljósmyndað, látíð þær leiða mig áfram og borðað nesti hjá þeim. Stundum hef ég haft annan félagsskap en vörðu má þar nefna ýmsar vinkonur sem hafa komið með mér í leiðangra (án þess að vita að í undirbúningi væri myndlistarverk og sýning) fuglar eða hrúturinn góði sem ég hitti í gær.
Ég ljósmynda vörðurnar, ég skissa þær upp með blýanti, tússi, kolum eða vatnslitum. Síðan vef ég þær að lokum. þegar mest lætur er ég að vefa myndvef með 10-20 endum og það þarf aldeilis að einbeita sér til að ruglast ekki í ríminu. En þetta starf mitt er gefandi á allan hátt nema fjárhagslega ;) En ég kvarta ekki því ég hef þak yfir höfuðið og nóg að snæða og er í tveimur launavinnum með þessu. Það vita ekki allir, það vita sumir kannski örfáir að ég er heltekin af vörðum, tilgang varða, öryggishlutverk þeirra, fagurfræði varða, menningarhlutverk þeirra hjá þjóð og jafnvel leita ég að draugum á þeim slóðum sem menn hafa villst af varðaðri leið og orðið úti, eins og á Mosfellsheiði. Túristavörturnar pirra mig, ég sé þær eins og aðrir sjá veggjakrot. Sumum finnst túristavörturnar allt í lagi, en mér finnst það ekki.
Ég þrammaði um Mosfellsheiði í morgun og heimsótti nokkrar vörður. M.a. þessa stóru sem ég tók mynd af með sjálfri mér. Fé var á beit hist og her og áður en smalarnir komu til að reka féð heim á Heiðarbæ þá rakst ég á þennan vinalega hrút sem að kom hlaupandi til mín þegar ég beygði mig niður og kallaði á hann. Við áttum gott samtal og svo fór hvort í sína áttina. Some know that I am obsessed with cairns. The meaning of the cairns, the safety of cairns, the aestheticism of cairns, cultural meaning and I even look for ghosts in areas where men have lost their way marked with cairns and died at the hands of natural forces, like on Mosfellsheiði heath. I dislike the the cairn-like things that the tourists keep dripping around like the worst graffiti ever. Graffiti is fine tourist cairns, or warts as we call them NOT. I hiked around Mosfellheiði this morning and visited some cairns and a friendly ram came along for a chat. Ég vann í mörg ár sem leiðsögumaður erlendra ferðamanna hér á landi, mest á sumrin. Var mikið í göngum með ferðamennina um fjöll og firnindi. Þeim fannst Ísland auðvitað áhugavert en mörgum ef ekki flestum fanns að það var gaman að upplifa íslenskt sumar en langaði alls ekki til að búa við svona sumur. Í þeirra huga vantaði hitann, meira sólskin, dimm og hlý sumarkvöld og annað í þeim dúr svo menn gætu spígsporað um á sumarfötum.
Svo er þetta með vorið, hvenær er vor á Íslandi. Ég rabbaði við nokkra vini um það í vor. Það er ekkert almennilegt vor á Íslandi, það vantar alveg ákefðina í vorið þegar lífið vaknar og það er ekkert vor þegar það er bara kalt. Mér fannst fólk ekki líta til birtunnar, hún er sannarlega vorboði. Með birtunni hlýnar ögn. Ilmurinnaf jörðinni þegar daginn lengir og það kviknar smá líf í sverðinum. Farfuglarnir mæta á svæðið og það verður kliður og söngur á hverju strái. Svo bætir bara í birtu og sumarið er allt í einu komið. Gróðurinn fer á harðasprettu. Júní hinn bjarti og júníregn sem er ekki eins og annað regn. Ilmurinn maður! Júlí þegar gróðurinn nær fullum þroska og grösin fara að sá sér og ofnæmið gerir vart við sig hjá sumum. Myndin er tekin að kvöldi 23.júní, það var norðan garri og skjól sunnan við vegg. Það kvökuðu og görguðu fuglar allt í kring enda var ég í Friðlandi fugla í Flóanum. Það var sumar! Ég á heima í 89 m2 íbúð. Hún inniheldur stofu, eldhús, gang, anddyri, baðherbergi, vefstofu og geymslu. Ég hafði aðgang að frábæru geymslurými í húsi foreldra minna á meðan það var. Ekkjan móðir mín seldi húsið fyrir 5 árum síðan og var það vegna þrýstings frá mér, ég var með áróður og ýtni í þrjú ár áður en hún setti húsið á sölu og seldi innan árs. Ekki nóg með að ég tók að mér að tæma hiða svakalega háaloft, sem ég fór að kalla svartholið þegar mér fannst era endalaust af dóti sem að var dröslast niður með. Dröslast segi ég því að til að komast upp var klifinn álstigi og farið upp um op sem var h.u.b. 90x90 cm. Sömu leið niður með alls konar dót t.d. þvottavél árgerð 1962 sem hafði verið keypt til að þvo bleyjur af barninu mér. Þetta átti ekki að vera frásögn um þegar ég tæmdi háaloftið einnig þekkt sem svartholið heldur hvernig ég nýti húsnæðið mitt, en háaloftið og bílskúrinn í Blikanesinu verða að koma að sögu. Á háaloftinu geymdi ég alls konar dót sem var í biðstöðu og óseld myndlistarverk. Í bílskúrnum hafði ég tekið við verkfærum og viðgerðarplássinum sem faðir minn nýtti. En þegar mamma seldi og húsið tæmdist þá bættist við dót, m.a. kláruð myndlistarverk eftir mig heima hjá mér og nokkur húsgögn. Með húsgögnin setti ég upp reglu; eitt inn annað út. Þannig seldi ég fyrir lítið hillu og tók inn lágan skáp sem gæti kallast skenkur, en hann er fyrst elhdúsmubla foreldra minna, smíðuð í Reykjavík á 6. áratugnum. Út fór fyrsta eldhúsmublan mín, borð sem ég keypti gegnum auglýsingu í Þjóðviljanum 1988. Merkilegt borð; maður lyfti borðplötunni af og gat þá sveflað upp straubretti á örmum, sem að geymdist undir borðplötunni. Inn kom annað vængjaborð. Út fóru fínir tekkstólar sem ég hafði fengið gefins frá vinkonu mömmu inn komu 150 ára gamlir. Svo leigði ég geymslu undir myndverkin mín til að rýma til hér heima. Það kom að því að sagði upp geymslurýminu því yfir mig kom tilfinning að ég þyrfti að draga saman seglin. Það reyndist rétt tilfinning því skömmu seinna var mér sagt upp vinnunni þeger covid.19 brast á. Veitti ekki af að spara aurana. Allt dótið heim. Endurskipulag á heimilinu. Það tókst einhvern veginn og það er ekki ofhlaðið enda gaf ég hluti sem ég þurfti ekki að nota lengur og hafði ekki notað lengi. Nú er vefstofan mín búin að vera málunarverkstæði í mánuð. Ég var að mála neðri eldhússkápahurðirnar mína. Breiddi yfir vefstólinn Varpapuu, singer saumavélina Jósefínu og gólfið allt með plasti. Pússaði, grunnaði og málaði á víxl. Nú er ég orðin leið á þeirri iðju og byrjuð að taka saman og breyta í vefstofu aftur. Áður hef ég t.d. breytt eldhúsinu í smíðaverkstæði í einn dag og baðherbergið var málunarverkstæði þegar ég var enn að vinna á ferðaskrifstofunni og notaði sturtuna þar daglega eftir hjólatúr morgunsins. Stundum óska ég þess að ég ætti bílskúr og þyrfti ekki að breiða yfir vefstóla og umbylta heimilinu í nokkrar vikur þegar ég mála eða smíða. En eftir að hafa tekið þátt í tiltekt og brottkasti textílfélagsins þegar það skipti úr stórri sameiginlegri vinustofu til tíu ára í minna rými þá var ég fegin að hafa ekki meira húsnæði til að safna dóti í sem að svo hverfur á bakvið annað dót og koll af kolli. Eiginlega er ég nokkuð sátt við mitt húsnæði. Ég á mér samt bílskursdrauma enn. Ég tek þátt í hönnunarmars í fyrsta sinn. Ég lít reyndar ekki á mig sem hönnuð, heldur myndlistarmann, jafnvel þó ég vinni í textíl. Það er tilhneiging til að setja þá sem nota textíl sem miðil í hönnunarboxið. En þá vaknar á móti spurningin hver er munurinn á hönnuði og myndlistarmanni?
Ég hugsa þetta oft þannig að hönnuður hann hannar hluti, muni, flíkur osfr. sem að aðrir framleiða og oft er framleitt í massavís. Myndlistamaðurinn skapar verk og vinnur þau sjálfur og verkin eru einstök. Oft eru gefin út kort og plaköt með myndum af verkunum. Þar liggur þó efinn. Sumir myndlistamenn hanna verkin sín og láta öðrum eftir að skapa eða framleiða þau. Ég gúgglaði "difference between art and design" . Margir hafa tjáð sig um efnið á bloggum sínum. Í stuttu máli virðast flestir komast að niðurstöðunni: List og hönnun skarast oft á. List er ferðalag. Hönnun er ferill. Munurinn getur falist í sjónarmiði skoðandans og skaparans. Hönnun getur verið samspil fagurfræði og hagnýtrar úrlausnar. List er fagurfræði. Svona má lengi telja. Hver stýrir sjónarmiðinu skoðandinn eða skaparinn? Ég lít á mig sem myndlistarmann sem vinnur með textíl efni. Kannski er ég hönnuður þegar tuskumotturnar mínar eru hagnýtar gólfmottur en myndlistarmaður þegar þær eru hengdar á vegg til yndisauka. Ég held reyndar að ég sé á mörkunum og ég spyr sjálfa mig oft; þarf ég að skilgreina mig? Hvað um það ég tek þátt í hönnunarmars í fyrsta sinn með verk sem er myndlist. Svona lýsi ég verkinu og sjálfri mér: “Ég er gras sagði skáldið og græ yfir spor ykkar.” Verkið er tilvitnun í ljóðið “Verdun” eftir Matthías Johannessen sem vitnar í ljóð Steins Steinars “Gras” sem er þýðing á ljóði bandaríska ljóðskáldsins Carl Sandburg. “Grass” Ljóðin fjalla um fyrri heimsstyrjöldina m.a. á Verdun og Ypres og hrylllinginn þar. Matthías fjallar um stemmninguna við að vera á grónum vígstöðvunum áratugum síðar. Steinn Steinarr hreifst af ljóði Carls Sandburg og þýddi það frjálslega. Carl Sandburg upplifði hryllinginn og sneri honum í ljóð. Ég er snortin af þessum ljóðum og legg til mitt verk: Ljóðlína ofin úr hör; Linum usitatissimum sem er ein konar gras. Anna María Lind Geirsdóttir (1962) vefur yfirleitt úr tuskum en stundum notar hún önnur efni þegar tilefni er til. Vefstóllinn hefur verið miðill hennar en einnig hefur hún notað spuna bæði á snældu og rokk og aðrar aðferðirtil að tjá sig. Verk hennar eru alltaf sögur, frásagnir eða skilaboð til skoðenda verkanna enda lítur hún á myndlist sem miðil til að koma á framfæri því sem henni þykir mikilvægt m.a. loftslagsmál, nýtni og sjálfbærni. Anna María er með MA í textíl myndlist frá University of Southampton. Heimili og vinnustofa eru í Reykjavík. . Fyrsti mottuþvottur ársins. Rosalega gaman. Skúra og skrúbba mottuna og síðan hengja út. Hlakka til að leggja hana aftur á gólfið því ilmurinn af nýþveginni mottu er einstakur hvað þá ilmurinn af mottu sem hefur þornað úti á snúru. MARS heitir þessi heklaða húfa enda er hún hekluð í mars, meira að segja kannski í febrúar. Hún er til sölu ef einhver vill eignast heklaða baskahúfu sem á engan sinn líka. En hvað finnst þér að svona húfa ætti að kosta, þ.e. hvað ertu tilbúin til að borga fyrir svona húfu. Hún er hönnuð af mér, hún er einstök og það mun ekki verða önnur eins verða hekluð. Það verða kannski heklaðar aðrar sem líkjast henni en engin eins. Það tók mig 28 klt að hekla húfuna og síðan að ganga frá endum. Ef þeir klukkutímar eru margfaldaðir með dæmigerðu verkatakakaupi þá er komin dálagleg summa. |
AuthorAnna María Lind, MA Textile Art Winchester School of Art. Archives
January 2024
|