Þessi fór að heiman í líka í byrjun desember.  Mér hefur alltaf fundist þessi rauða svo falleg, til stóð að gera hana stærri en hún endaði svo fallega í fölnandi rauðu - úr eldrauðu. Hún fór á sýningu til Finnlands fyrir 7 árum eða 8. Henni var stillt upp ásamt systrum sínum í það sem ég kallaði Tuskumottukompósísjó og sjá má hér fyrir neðan. Sýningastjórinn á þeirri sýningu sagði mér að það var jafn gott að ég kom að uppsetningunni því honum hefði ekki dottið í hug að sameina þær svona, þó það sé í sjálfu sér einfalt mál. Þessar tvær grænu eiga heima hjá mér og sú stærri styður við bakið á fólki í græna sófanum og sú minni yljar mér  á fótum við tannburstun. 

Það kom motta í heimsókn, þannig séð. Ég var gestkomandi í húsi þangað sem ég hafði selt mottuna í byrjun aldarinnar. Ég rak augun í að mottan hafði orðið fyrir hnjaski og þannig hafði uppstaðan í einu horninu trosnað upp. Ég fékk að hafa með mér mottuna heim og síðan gerði ég  við hornið nokkuð vel, og svo tók ég auðvitað mynd af henni úti í snjónum. 
Það er gaman að fá gamla vini í heimsókn. Mottan þessi ásamt systur sinni er kennd við norðurljós. Hún var upphaflega undir eldhúsborði hjóna og ég sá alltaf fyrir mér að þau svifu á norðurljósum þegar þau drukku morgunkaffið sitt. 

Ég mæli með að fólk sem á mottur eftir mig setji þær a.m.k. einu sinni út í snjóbað að vetri hverjum. Þá kemst smá raki í þær og það er gott að sópa af þeim hið raka ryk. Þær mega ekki verða blautar í snjóbaðinu. 
​
Önnur motta flutti að heiman í dag. Hún er einnig ofin í rósabandi og er kennd við haustið og heitir þar af leiðandi Haust. Systir hennar er Vor en sú motta flutti til Danmerkur fyrir 15 - 20 árum síðan. Ég þurfti smá umhugsunarfrest þegar falast var eftir að fá að kaupa Haust, ég hugsaði mig vel og lengi um og í dag flutti hún á nýtt heimili! 
Þessi mynd af Hausti var tekin af ljósmyndaranum Kristínu Bogadóttir, ég fór sko með nokkrar mottur í ljósmyndun hérna um árið og það skilaði sér í góðum myndum. 
​

Það er oft þannig að ég verð hrifin af eigin verkum og þó ég sé að sýna verkin mín og með þau í sölu  þá finnst mér ekki alltaf sjálfsagt að selja verkin mín. Auðvitað á ég að selja þau ef fólk vill eignast motturnar mínar, textíllistaverkin mín. En þetta er eins og fyrir fólk sem þarf að koma börnunum til manns og út í heiminn, þannig er þetta með motturnar mínar. Þær verða að fullorðnast á sinn hátt og ég get ekki átt hundruði verka eftir sjálfa mig.  Ég þarf að eiga verk eftir aðra líka og það er gaman og innspýting í hið skapandi ferli.