Andartak, sjónarspil

E.t.v. ætti ég að nota andartök, þ.e. í fleirtölu. Þetta sjónarspil var í senn hversdagslegt og stórfenglegt. Ég gisti fjórar nætur á býli sem er núorðið ferðamannabýli með gistingu, kaffihúsi og dýragarði, Staðurinn nefnist Hepokatti sem að þýðir krybba. Ég hafði furðað mig á heitinu en áttiði mig á því þegar ég hlustaði á umhverfishljóðin. Krybbur sungu síðdegis og þegar dimma tók sungu enn fleiri krybbur. Þvílík sinfónía.
En ég ætla að segja frá sjónarspili, ekki hljóðum, í dag. Það var stígur sem hægt var að fylgja um túnið þeirra á Hepokatti. Á einum stað gat maður sest á bekk og starað yfir tún eða akur inn í skógarvegg.
Það fer eftir því hver maður er og hvar uppalinn hvernig maður upplifir skóg. Þegar víðáttur Íslands er það sem er daglegt sjónarspil manns þá getur skógurinn verið ógnvekjandi. Það þarf að hliðra til nokkrum skífum í höfðinu svo maður sjái skóginn í því ljósi sem ógnar ekki, en það tekur á. Ég átti heima nær 5 ár í Finnlandi, með hléum og náði þessu en núna sem gestur er það ekki alveg auðsótt. Ég settist á bekkinn við akurinn þeirra á Hepokatti. Þetta var hæfilega langt frá skógarröndinni og nokkur víðátta falin í akrinum.  Veður var milt og léttskýjað. Þegar sólskin braust fram hitnaði til muna og sjónarspil hófst. Í bakgrunni var skógarveggurinn, birkiskógarveggur. 
Ég sat langa stund, mörg andartök, á bekknum og naut sjónarspilsins. Ákvað síðan að eiga þetta á hreyfimynd líka.