Ég lenti í mjög undarlegum tilfinningatráma. Ég lenti í því að bíllinn minn hann komst á það stig að annað hvort tæki ég það upp hjá mér að vera áhugasöm um að gera upp bílinn ( leigja mér bílskúr, afla verkfæra, nördast í varahlutum o.s.fr.) eða ég fargaði honum. Ég tók þá ákvörðun eftir sólarhrings umhugsun að láta hann fara. Í gær lét ég bílinn renna í gang niður brekku í suðurhlíðum Kópavogs og svo fór ég í síðasta bíltúrinn á Yarisnum mínum um Kjósina. Það rifjaðist ýmislegt upp á leiðinni og ég var undrandi yfiir tilfinningaböndum þeim sem ég hafði myndað til þessa bíls. Til að allt yrði gert á réttan máta þá fór ég með hann í úrvinnslu/förgun í Mosfellsbæ. Bíllinn fékk skoðun í apríl, var á nýjum sumardekkjum og allt var í góðu standi til að hann entist í eitt ár. En síðan bilaði startarinn og þegar hann var losaður þá kom í ljós að einn bolti af þremur sem hélt honum föstum við vélina var brotinn þannig að startarinn hafði verið smá skakkur og af því leiddi þessi bilun. Til að gera við hefði þurft að skipta um þann hluta vélarinnar sem boltarnir festu startarann í. Ég kann ekki alveg að lýsa þessu en ég skil vandann. Í stuttu máli sagt; mega viðgerð, leigja bílskúr og fá mér nýtt hobbí eða förgun. Ég valdi kostinn; förgun. Mosfellsbær varð fyrir valin því að þar er partasala þar sem ég hef keypt varahluti í bílinn minn gegnum tíðina og ég fíla partasöluna í botn. Önnur ástæða er að Mosfellsbær er staður sem að huggar mig. Fyrir rúmu ári síðan var mér sagt upp í hlutavinnu sem ég var í á ferðaskrifstofu. Ég var mjög ánægði í vinnunni en eigendum fyrirtækisins hugnaðist ekki að hafa mig áfram í vinnu og notuðu gamla góða trixið; tóku af mér verkefni og ástæða uppsagnar var að þeir hefðu ekki næg verkefni fyrir mig. Ég varð leið og reið og alls konar tilfinningar börðust um í mér. Ég hefði getað farið og fengið verkalýðsfélagið til liðs við mig en ég var hálf fegin. Eftir að nýjir eigendur tóku við rekstri þá breyttist starfsandinn og mér fannst margt vera asnalegt en lét mig hafa það á meðan ég vann þar. Ég var ekki ánægð í vinnunni en beið þess sem kom svo í júní í fyrra; uppsögn.
Þetta var dropinn sem fyllti mælinn og ég hef alfarið snúið baki við ferðaþjónustu eftir að hafa unnið við hana í 30-40 ár. Ferðaþjónustan er ekki lengur ferðaþjónusta heldur ferðaskrímsli og er það ekki eingöngu hér á landi eins og flestir vita, nefni hér sem dæmi uppreisn gegn túrisma á Spáni. Daginn sem mér var sagt upp í fyrra hafði ég verið að velta fyrir mér hvernig ég ætti að komast á strætó á Helstháls þar sem tapað-fundið skrifstofa strætó er til að ná í bók sem ég gleymdi í strætó. Þar lokaði kl. 16 og var tæpt að ég kæmist eftir vinnu. En uppsögnin leysti málið og ég var komin fyrir hádegi á Hestháls og fékk bókina í hendur. Hvað svo? Ég ákvað að halda ferðinni áfram til Mosfellsbæjar með strætisvagni. Ég fór í Mosfellsbakarí og fékk mér kaffi með koffíni ( mjög djarft þar sem drekk ekki kaffi) og meðlæti. Fór svo í göngutúr um bæinn og þegar ég var búin að jafna mig á þessu uppsagnaráfalli og komin að niðurstöðunni; fökkðem, fór ég með strætisvagni heim í Kópavog. Það undarlega við að vera sagt upp er að fyrrum vinnufélagar hafa ekki samband að fyrra bragði og verða vandræðalegir þegar maður hittir þá á förnum vegi.
0 Comments
Það er óskiljanlega tryllislega gaman að því að skapa. Í mínu tilfelli þessa daga er það að vefa og svo inn á milli eru nokkrar heimilissmíðar eins og smíða hillu eða blómakassa fyrir grindverk. En því fylgir mikil ánægja að geta gert hlutina sjálfur og þurfa ekki alltaf að kaupa tilbúið. Reyndar ætlaði ég að kaupa tilbúna blómakassa sem eru ætlaðir svölum en fann enga sem uppfylltu fagurfræðilegar og hagnýtar kröfur mínar. Endaði sem sagt á að smíða sjálf, úr afgangstimbri og fundnum timburbútum.
Það sem ég er að vefa þessa dagana er auðvitað fullt af ,,consepti". Á íslandi eru amk tvær húsdýrategundir í útrýmingarhættu; geitastofninn og forystufjárstofninn. Báðir fornir og merkir stofnar. Við Þistilfjörð á Norðaustulandi er Forystufjársetur. Þar tókst mér að næla mér í sýningarpláss árið 2032. Ein sýning er á staðnum á ári í 2-4 fermetra rými. Daníel á Forystufjársetri vildi ólmur gefa mér fullt af óhreinu togi blandað þeli af forystufé, þetta er í raun það sem gengur af þegar reyfi af íslenskri kind hefur farið í gegnum hæringavél mörgum sinnum til að eftir verði þel sem spunnið er band úr. Ég þáði einn stútfullan netpoka af efninu. Ég hef spunnið úr því band ætlað þessum vef sem ég ætla auðvitað að sýna á Forysturfjársetri 2032. Á móti mórauða sauðabandinu vef ég með fiðu sem er blönduð strýi og er efnið af íslenskum geitum. Þar var sama sagan, þegar var búið að hæra var fullt af nothæfu en strýju efni til sem að þær eðalkonur hjá Telespinn í Noregi kunnu ekki við að færi til spillis og spurðu mig hvort þær mættu spinna það og senda mér með hinu. Ég er búin að eiga þetta band í nokkur ár og nú nýtist það. Uppistaðan er vefgarn sem ég fékk hjá konu sem var hætt að vefa og ég smellti því í vefstólinn. Það glepur augað, því ekki verðu voðin blá og gul heldur mórauð og fiðugrá. Ég er rétt byrjuð og vonandi fer bráðum að rigna svo ég geti setið inni og ofið . Þetta er dásamlega skemmtilegt og erfitt í vinnslu. Það varð hlé á verkinu þegar ég hélt opna vinnustofu fyrir forvitna s.l. helgi, einn dagur fór í undirbúning, annar í að taka á móti gestum og þriðji að ganga frá. En gaman var það, svo gaman að ég steingleymdi að taka myndir. Tæðe púðar eru úr endurnýttu efni fram og aftur og inn. Ég fór á flóamarkað og fann ljóta púða með fyrirtakstróði sem ég keypti og studdi þar með hjálparstarf að auki. Mér hafði einhverntíman verið gefið dökkblátt lak til að vefa úr og það notaði ég til að sauma verið utanum tróðið. Böndin sem hnýta saman púðana óf ég á bandgrind úr garni sem að ég fékk gefins hjá konu sem var hætt að vefa. Næstum allt sem ég hef ofið og birt á þessari síðu er til sölu.
Fleiri myndir af Tæðe sessum og púðum: Tæde sessur Það er bara að spyrjast fyrir ef áhugi er fyrir hendi. Sendu póst til weberstrasse[hjá]outlook.com Ég hef svo lengi sem ég man verið thrifty eins og það heitir á ensku. Fyrsta sinnið sem ég snerti vefstól átta ára gömul þá var tuskuvefur í stólnum og það heillaði mig gjörsamlega að hægt væri að nýta gamlar flíkur í annað eins merkilegt fyrirbæri. Ég man eftir skautaferðalagi með skólanum þegar ég var yngri en tíu ára. Báðir foreldrarnir að heiman í vinnu og ullarsokkarnir götóttir! Ég snaraðist til og heklaði tvær bætur og saumaði þær á hælana. Treysti mér frekar í það verk heldur en að fara að stoppa sem var mikið vandaverk. Þetta voru dökkblárir ullarsokkar og bæturnar rauðar úr ´bomulalrbandi. Skautaferðalagið varð vel heppnað í minningunni. Ég man þegar ég var um 10 ára eða 11 að ég velti fyrir mér hvort það væri ekki hægt að eta upp til agna pinnan í íspinnanum, en þeir voru úr timbri. Ég gerði tilraun en átið gekk of hægt og þetta var ekki gott. Ég man eftir að hafa pælt í jógúrtdósum tómum. Fyrst þegar jógúrt kom á markaðin á Íslandi þá var hún í þykkum fínum dósum sem var safnað á mörgum heimilium. Góðar dósir hvítar. Þykkt plast. Mikið notað undir pensla, olíur og annað slíkt heima hjá foreldrum mínum. Ég man eftir að hafa rætt við pabba minn um það að við gætum sleppt því að kaupa bolla og glös en aðeins nýtt okkur dósirnar.
Við systur gengum oft í fötum af öðrum, fín óslitin föt orðin of lítil á fyrri eiganda. Systir mín gekk síðan líka í fötum af mér. Henni fannst þetta miður og langaði í nýtt. Auðvitað var ég líka gelgja og þurfti að eignast Wrangler eða Lívæs buxur og margt annað sem að unglingur heldur að muni gera líf hans betra og vænna og ég tala ekki um að verða kynþokkafyllri í réttum klæðum. Þetta kæfði mig samt ekki. Ég man eftir peysu sem að Edda systir mín átti í mynstri Bandaríska fánans. Hún hætti að nota um 10 ára aldur og ég fékk hana. Mér fannst peysan mega flott, úr einhverju ókennilegu efni, þröng og smart utanum grannt mitti og nettan barm. Í stuttu máli sagt; mér hefur næstum alltaf þótt fínt að ganga í fötum af öðrum og að nýta það sem er við hendina þegar samferðarmenn mínir í lífinu hafa sumir skammast sín fyrir slíkt. Fundist það vera fátækrastimpill Vegna alls hins ofannefnda og meiru til er ég svo stolt yfir tuskuvefunum mínum. Ég held að verkin mín séu einstök, að minnsta kosti á þessari eyju kannski víðar. Hvað eru margir að gera list úr köflóttum skyrtum? Uppeldið var ekkert ýkt endurvinnslulegt en einhvers staðar fann ég þessa hugsun, systir mín alin upp á sama heimili er ekki alveg svona eins og ég. ,Fyrir áramótin auglýsti ég á FB eftir köflóttum skyrtum. Svör bárust fljótlega og ég sótti skyrtur heim til fólks og nokkrir komu færandi hendi. Hér er afrakstur köflóttra skyrta sem ég hef sneitt niður og ofið úr. Einn bútur verður á lítlli samsýningu Textílfélagsins í Hönnunarsafninu Garðatorgi í maí held ég, að minnsta kosti á að skila inn verkunum 27. mái eða eitthvað þannig. Svo getur verið að bútnum mínum verði hafnað. Best að undirbúa sig undir hið leiða.
Ég hef alltaf haft mest gaman af að vefa þykkar tuskumottur sem sumar prýða veggi, aðrar gólf eða húsgögn. Ég á heilmikinn efnivið sem ég og mamma höfum skorðið og klippt niður gegnu tíðina í mátulega þykkar lengjur. En þetta skyrtuverkefni er öðruvísi. ívavið er er þynnra og sama er að segja um uppistöðuna og ég þurfti að gera nokkrar prufur til að átta mig á þykkt, skrepp, þan, tog og margt fleira sem varðar efnið. Áttaði mig á því að ég þekki þykkt uppistöðugarn ansi vel, sú þekking hefur verið frekar ómeðvituð. Fyrir mörgum árum sagði kollegi í textíllist að sér fyndist ég ætti að víkka sjóndeildarhringinn og vefa úr einhverju öðru en tuskum. Ég svaraði því til að enn ætti ég eftir að prufa fullt af möguleikum sem að tuskuvefur byði upp á. Núna nokkrum áratugum seinna er ég enn í þeim sporum að eiga eftir ýmislegar aðferðir í tuskuvef. Þessa lengju, sem sést á myndunum hér fyrir ofan, hafði ég upphaflega ætlað að nota sem efni í flík á sjálfa mig. En þegar ég hafði fellt vefinn og ég sá hann allan í fyrsta sinn, þá laust nokkrum hugmyndum niður og ég tími ekki að klippa í búta og saum flík sem stendur. Þegar ég sýndi kollegu minni Katalín lengjuna var hún sama sinnis. Þetta verk heldur áfram. Vorið 2022 var afdrífaríkt. Ég hafði selt og flutt af heimili mitt til 20 ára í annað og miklu betra heimili. Fluttningarnir áttu sér stað 28. desember og var það 15 tryggum vinum að þakka að það gekk eins og í sögu að tæma gamla heimilið og fylla nýja heimilið. Veðrið var afburðagott þennan síðdesember dag, aðeins féllu tíu snjókorn af himnum og ekki hreyfði vind. Mér er hugsað til þessara vina þegar ég lít á heimili mitt. Það var grínast með það að ég ætti hræðlega mikið af dóti og ég reyndi að útskýra að stór hluti þess tilheyrði vinnustofunni. Það er alveg rétt. Ég hef oft ímyndað mér að flytja vinnustofuna annað og þá myndi ég eiga stórt or rúmmikið heimili, sem væri alls ekki gott. Ég hef tilhneigingu til að fylla í tómarúmin.
Fluttningar og aðlögun að nýju heimili gengu eins og í sögu og allt var frábært. Vikurnar fyrir páska þetta árið fór ég að finna fyrir verk í hægra læri sem leiddi stundum niður í kálfa þegar ég var á hjólinu mínu. Það ber að taka fram að ég hef notað hjól sem samgöngutæki innan höfuðborgarsvæðisins meira eða minna síðan ég var 12 ára gömul. Miðvikudag fyir skírdag var ég eins og venjulega á hjólinu að versla inn fyrir páskana. Frá Hlemmi á Bústaðarveg í bakaríiið mitt, þaðan yfir Fossvog í fiskbúð í Kópavogi og svo heim með fullar byrðar. Það fattaði ég að það vantaði aðra hjólatöskuna. Ég hafði fundið ansi mikið til þegar ég hjólaði heim m.a. í hægri rasskinn svo ég ákvað að aka að vinnustaðnum við Hlemm og þræða hjólaleiðina akandi ef taskan skyldi hafa dottið af hljólinu eins og hafði gerst einu sinni eða tvisvar áður. Ég ók frá heimili mínu sunnan Hamraborgar og þegar ég var komin að Kringlunni var sárskaukinn í hægra fæti ólíðandi. Ég öskraði af sársauka og reyndi að koma mér fyrir einhvern veginn. Tókst með harmkvælum að þræða hjólaleiðina en í Fossvogi varð ég að stansa bílinn og fara út og hringdi í vin sem á heima rétt hjá þar sem ég tók pásuna og var boðið í tesopa til að róa mig niður. Ég komst heim, en hjólataskan fannst eftir páska þegar glöggur FB vinur sem þekkti einhvern sem að vann í bakkaríinu þar sem ég hafði óvart skilið eftir töskuna. Þetta voru daprir og ömurlegir páskar. Ég var sárkvalin dag og nótt. Gat ekki setið, ekki hjólað og ekki ekið bíl. Gat eingöngu legið á maganum sársauklaust og þurfti að fara á fætur og fara í göngutúr allar nætur í nokkrar vikur eða þangað til að ég hafði bæði fengið greiningu og réttan skammt af lyfjum. Greining tveggja lækna, kírópraktors og sjúkraþjálfara: Piriformis vöðvi í rasskinn þrýstir á skiatíka taugina og framkallar gífurlegan sárskauka. Til að lina þjáningarnar bólgueyðandi, vöðvaslakandi og verkjastillandi lyf á sex tíma fresti. Sjúkraþjálfun, kírópraktík og lyf reglulega í þrjá mánuði. Sjúkraþjálfari og kírópraktor höfðu áhyggjur af þessu gífurlega pilluáti mínu. En það var hægt og sígandi sjálfhætt. Það byrjaði með að ég gleymdi að taka inn morgunskammtin þar sem ég fann ekki til og þannig koll af kolli. Til að gera langa sögu stutta: Þetta ástand er enn við lýði en alls ekki í þeirri svívirðilegu mynd sem var fyrstu þrjá mánuðina. Ég þarf að viðhalda æfingum ogtek pillur ef sársauki hverfur ekki við æfingar. Versta er að ég hef ekki hjólað reglulega í tvö ár! Ég hef gert tilraunir og hef þurft að hætta vegna þessa að klemman tekur sig upp og hefur líka færst í vinstri rasskinn á stundum. Ég keypti nýjan hnakk og endurstillti ýmislegt á hjólinu. Eftir seinustu tilraun til hjólunar ákvað ég að byrja ekki fyrr en ég hætti að fá verki en það eru setur og legur sem að koma þeim af stað. Ég hef þess vegna notað strætó sem farartæki að mestu s.l. tvö ár. Það hefur verið mjööög áhugaverð upplifun. Að því sögðu þá þarf ég að fara í göngutúr núna áður en vinna við vefstólinn hefst í dag. E.s. Ég sé nú það að ég skyldi hafa gleymt hjólatösku í bakaríi þarna fyrir páskana hafi verið afleiðing af verkjum sem að tóku of mikið pláss í heilanum. Tæðe-sessur eru ofnar úr tuskum, of course, hvað annað. Ég held mig við tuskuvef eins og ég get þvi mér finnst bæði frábært að endurvinna eittvað í annað dásamlegra. mig vantaði í raun sjálfri sessur á kollana mína og var að garfa í efnunum mínum. Man eftir því að að ekki var óalgengt, og kannski er ekki óalgengt a nota tuskumottur á bekki til að sitja á. Ég hóf því vefnaðinn og ákvað að vera svoldið hefðbundin með rendurnar. Allra fyrsta sessan er þessi með bláu röndunum. En mér þykir bara ekkert gaman að vefa einhverja endurtekningu, það er fyrir einhverjar allt aðrar persónur svo að sessurnar hafa þróast. Sú seinasta sem ég hef ofið er sú sem að veltur niður tröppurnrnar. Það er Tæðe-sessa á bekk/kommóðu systur minnar. Nafnið Tæðe-sessur. Mér finnst það hljóma vel. Finnska orðið taide þýðir list eða myndlist. Ég aðlagaði orðið að mér og minni sköpun og úr varð Tæðe. Hér er hægt að skoða verðin: Hér sel ég verk mín - Selling my work Þetta var eftirminnileg opnun og sýning vegna margra hluta. Fyrst og fremst var ánægjulegt hversu vel sýningunni var tekið og ég var auðvitað himinlifandi yfir því að hafa getið verið með einkasýningu árið sem ég varð sextug.
Þessi hugmynd var búin að velkjast í mér lengi lengi og voru tíðar gönguskíðaferðir um Mosfellsheiði kveikjan eða hugmyndin var fædd og þar af leiðandi heillaði Mosfellsheiðin mig og dró mig á skíði. Veit ekki hvort var. Þarf að íhuga þetta betur. Ég segi betur frá síðar. Þarf að hugsa þetta og svo bíður vefstóllinn með tilraunaverkefni sem ég segi frá síðar. Skammdegið er fagur tími. Birtan býður sífellt upp á eitthvað nýtt og áhugavert að virða fyrir sér. Vetrarsól framkallar myndir á eldhúsveggnum hjá mér sem sjást ekki á öðrum árstíma. Auðvitað eru þessar sem hanga á veggjunum þarna eins lengi og mér sýnist.
Mér finnst gaman að ýmsum lífverum. Ég bjarga iðulega ánamöðkum sem verð innlyksa á steyptu yfirborði þegar þeir halda að þeir hafi flúið vatsnósa bæli sín í moldinni. Ég heilsa alltaf köttum á förnum vegi sem og hundum og fuglum og fólki. Á leið heim úr sundi, gangandi að rétt fyrir kl. 10 eitt kvöld heilsaði ég gulum ókunnum ketti sem sat við endan á efsta raðhúsinu við Vogatungu, oddatölumegin. Hann fagnaði mér og kom og strauk sér um fætur mér.Hann var með ól um hálsinn með undarlegum silíkon poka á en hann var tómur. Svo fór að kötturinn flækist fyrir fótum mér og spjallaði alla leið heim að dyrum á nr. 7. Hann kom inn og skoðaði sig um og ég ýtti honum út því það var kominn háttatími og einhver beið hans heima. Ég fékk þó bakþanka og opnaði FB síðu um týnda ketti. Einn gulur týndur frá Hafnarfirði. Líklegur. Sendi eiganda skilaboð. í þræðinum sá ég mynd af alveg eins ól og "minn" köttur var með. Hmm, ég spurði um ólina og var sagt að þetta væri gps tækis ól. Hefurðu séð þennan kött spyr viðmælandi minn? Hann er auglýstur týndur.Viðmælandinn, dýrahjúkrunafræðingur, sendi mér slóð og ...ég rauk út í dyr og kallaði út í myrkrið á kisa og hann kom hlaupandi tilbaka og beint inn. Nú lokaði ég kyrfilega á eftir honum. Hann fór undir rúm og byrjaði að snyrta sig hátt og lágt. Ég hafði upp á eiganda: Já það er rifa/ör á eyrnartindinum, já hann er með svona ól, já hann er mjööög vinalegur. Við þurfum myndir: Já þetta er hann. Við komum! Við kisi biðum og fengum okkur hárfisk á meðan. Um hálftólf kom eigandi með kattamat. Kötturinn heilsaði honum með virktum en þegar kattamatur stóð til boða gleymdust allar sorgir. Kisi sem er kallaður Snúður á heima í Úlfarsárdal. Gps sporin hans sýna að hann heldur sig yfirleitt í ákvðenu radíus í kringum heimili sitt. Eitthvað gerðist í lok október þannig að hann hefur að öllum líkindum farið uppí eða undir bíl og fengið far í Kópavoginn. Hann hafði verið feitur og pattaralegur þegar hann hvarf en var orðinn spengilegur þegar ég hitti hann. Um daginn þurfti ég að skreppa til mömmu minnar sem á heima handan Hafnarfjarðarvegar. Þetta var að kvöldi til og ég kaus að vanda að ganga yfir hið forna Kópavogstún. Þar sé ég að bíll hefur lagt við Kópavogsbæinn gamla og mér flaug í haug; díler eða hundaeigandi. Ég gekk áfram og sá að eitthvað rautt skaust úti myrkrið; hundur með ljósaól. Áfram gekk ég og stansaði stuttlega á túninu til að virða fyrir mér stjörnur himins þá verð ég vör við eitthvað við fætur mér; frisbí og hundur! Gerðu svo vel og kastaðu sagði hundurinn og áttaði sig á því að þetta var röng manneskja! Af látbragði hans að dæma hugsaði hann svo: Ok skiptir ekki máli hver þú ert gerðu svo vel hér er frisbí og kastaðu! Auðvitaði skutlaði ég frisbíinu út í myrkrið og hann þaut á eftir því og sótti og lagði sex sinnum enn við fætur mér. Hundeigandinn var skammt frá mér og við spjölluðum um það hversu mikið það gleður hunda að leika sér að sækja svona leikfang. Í raun og veru vitum við ekkert um hvað hundurinn er að hugsa nákvæmlega við þessa athöfn. Skiptir ekki máli. Í næstu ferð ákvað hundurinn að sjá aumur á mannveru sinni og lét honum eftir að kasta frisbí út í náttmyrkrið. Ég hélt áfram mína leið. Sagði mömmu gömlu (95 ára) frá þessu atviki. Hún hafði gaman af eins og ég. Það eru svona atvik í hversdagslífinu sem að "sätter guldkant på tillvaron".
|
AuthorAnna María Lind, MA Textile Art Winchester School of Art. Archives
June 2024
|