Ég fékk fyrirspurn um hvað ætti að gera við mottu sem hundur hafði nagað jaðarinn á. Auðvitað gerir maður við en það eru í stórum dráttum tvær leiðir: Gera við svo bótin sjáist eða svo að viðgerðin verði ósýnileg. Hið fyrra vinnst yfirleitt hraðar en síðari kosturinn og þarf ekki að vera síðra fyrir það. Jafnvel þó að bótin sé sýnileg þá sést hún ekki í sumum tilvikum. Verður hluti af heildinni.
Mottan á myndinni kom í farangri mömmu þegar hún flutti til Íslands 1955 eða 56. Eldhúsdregill. Var í stanslausri notkun fyrst í eldhúsi, svo á gangi og að lokum í gróðurhúsi. Var  að endingu orðinn svo slitinn að ég klippti hann í þrennt og gekk frá endunum að sjálfsögðu. Einn bútur var orðinn slitinn á jaðri og ég bætti hann, sá sem er á myndinni. Ég nota þessa búta undir hjólið mitt á veturna. hjóleið geymi ég í anddyrinu og þar er flísalagt gólf. Nagladekk hjólsins renna til á flísunum svo mottubútarnir koma í veg fyrir rennsli og fall hjólsins. Einnig taka þeir við bleytu, snjó og malbiki sem berst inn á veturna.  Mér finnst gaman að bæta og staga í flíkur og aðrar textíla sem að slitna af notkun. Lengi þannig notkunartímann. 

Stundum voru vörður hlaðnar hver með sínu nefi. Ef menn fóru oft um götur og stíga þá þekkti þeir vörðurnar. Ef þeir lentu í þoku eða byl á Mosfellsheiði og fundu vörðu gátu þeir oft gert sér grein fyrir hvar þeir voru ef þeir þekktu vörðuna. Mosfellheiðin er þanni að hún er að miklu leyti auðkennalaus nema maður sjái til fjalla. Ég hef sjálf villst þar í hvítu þ.e. snjór á jörðu og lágskýjað næstum þoka  þannig að ekki sást til fjall. Ég bjargaði mér á GPS tæki a.m.k. tvisvar. Eitt sinn hafi ég skíðað frá Þingvallavegi lengst í suður. Þann dag var hvíta. Þegar ég ákvað að snúa við tók ég stefnu á bílinn í gps tækinu og hóf för í þá átt. Ég vissi að eftir 2 km átti ég að skíða yfir tjörn, ísi og snjói lagða. Aldrei kom tjörnin undir skíðunum. Ég dró upp gps tækið  og mér til mikillar undrunar sá ég að ég hafði skíðað í hring! Mjög undarleg tilfinning að vera algjörlega eins og álfur úti á túni.  Ég rataði rétta leið þegar ég hafði náð áttum.  Þetta var góð áminning. um að maður þekkir ekki svæði þó maður haldi það. Bera skal virðingu fyrir náttúrunni og umhverfinu. Maðurinn er bara montið peð.