Þetta var JÓLAGJÖFIN mín jólin 1967. Pabbi kom uppúr kjallaranum og kallaði: Anna María jólasveinninn er niðrí saununni! Ég rauk niður og kíkti út um opinn gluggann en sá bara skíði og fótspor en engan jólasvein :(
Hljóp upp með grátstaf í kverkum: Hann er fainn! "En skildi hann ekki eitthvað eftir handa þér"? Ég fór niður með pabba og ó jú skíðin sem ég hélt að væru jólasveinsins voru handa mér og ég hafi óskað mér að fá þau í jólagjöf! Ég dreif mig undireins út í myrkur aðfangadagskvölds og tók einn rúnt og strax í birtingu á jóldag reyndi ég þau aftur. This was my Yultide present 1967. My father came upp from the basement and called to me: The jólasveinn (yul lad) is downstairs by the sauna. I ran downstairs and looked out through the open window: Only a pair of skis and foot prints but now Yul-lad! :( I ran upstairs crying: he is gone! "But didn't he leave something for you"? I went downstairs again with my father and realized that the skis were not the Yul-lad's skis but mine! What a joy! I tried them on immediately in the dark of the Yultide eve. And as soon as it was bright the next day at 11 am!
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorAnna María Lind, MA Textile Art Winchester School of Art. Archives
October 2024
|