Staga í sokka.Fyrstu sokkar sem ég man eftir að hafa stagað í voru bláir útivistarsokkar. Ég stagaði í þá á sænsku; stoppa strumpor. Ég var átta ára á leið í skautaferð með skólanum. Þegar ég ætlaði að klæðast sokkunum komst ég að því að það var gat á báðum hælunum. Ég hugsaði mig hratt um. Fór í saumaboxið hjá mömmu. Fann stoppinál og garn og fattaði að ég kunni ekki að staga í sokka. En ég kunni að hekla! Ég heklaði í skyndi tvær rauðar bætur og festi þær með stoppinálinni yfir götin. Síðan fór ég í sokkana og dreif mig í skautaferðina. Eftirminnilegt við skautaferðina var að ég týndi húslyklinum og það var mjög kalt og einhverra hluta vegna hélt ég að við værum á skauta á Herdísarvík, en í ég hef komist að því seinna að í rauninni vorum við á Hvaleyrarvatni. H og H. Á myndinni eru sokkar sem ég eignaðist seinna. Mynstraði sokkurinn til vinstri prjónaði mamma á mig þegar ég var í menntaskóla. Almynstraði og töluvert lagt í þá. Ég notaði þá mikið. Ég flutti til Finnlands 1983. Sokkarnir voru í farteskinu. Það koma gat á þá. Fyrst var það hælllinn. Ég stagaði í hælinn og síðan undir leistann og fram undir tá. Þegar ég var búin að staga í stagið þá ákvað ég að prjóna bætur á sokkana, um var að ræða bæði plöggin í parinu, þá aðeins annað sé til sýnis hér. Á hælana prjónaði ég bætur með hælaúrtöku. Síðan notaði ég sokkana í mörg ár til viðbótar.
Sokkurinn til hægri er með stroffi eða snúninga, sem að líklegast er að pikku-Alma, litla-Alma, hafi prjónað. Hún prjónaði á nær alla nærfjölskyldu sína í Kristinestad. Ég man bara eftir henni sem eldgamalli konu sem að gekk framhjá húsi ömmu minnar, en pikku-Alma var þá komin á elliheimili en alls ekki lögst í kör og síprjónandi. Þegar leistarnir voru orðnir gatslitnir, líka stagið þá klippti ég leistana af og prjónaði nýja. Þetta er ekki nýmæli, mamma gerði þetta og eflaust þúsundir annara kvenna (kannski karla líka). Ég hef síðan stagað í þennan leista eftir þörfum. Mynstraði sokkurinn sem að mamma prjónaði, þessi á myndinni, týndist hérna heima hjá mér. Þá átti ég bara einn. Mig vantaði skýlu utanum glerhitabrúsann minn sem ég tek oft með í bakpokann. Ég klippti leistann af, felldi af og þá var komin hitabrúsaskýla. Voila!
0 Comments
Ofgnótt sem drekkir okkurÞað er ekki ýkja langt síðan við (mennirnir) lifðum í jafnvægi. Þeir seigustu lifðu af, líf hinna seigustu var ekki dans á rósum en umhverfið, jörðin, bar ekki skaða af því. Maðurinn er það spendýr sem státar af því að vera með fjölliðuðustu tegund jarðar. Kannski eru til tegundir þar sem telur fleiri einstaklinga. Ég veit ekki. En hitt veit ég að mannveran er að drukkna í eigini ofgnótt og að drekkja öllum öðrum lífverum með sér.
Það sem hefur staðið mér næst eru textílar, ég menntuð í textíllegum fögum. Ég valdi fyrir yfir 30 árum síðan að vefa úr notuðum fötum til að minnka efnissóun. Þetta fannst löndum mínum Íslendingum stórskrýtið , og enn eiga "listagangrýnendur" og "menningarþáttastjórnendur" í vandræðum með að fatta að ég er að skapa myndlist, eða bara list, með tuskum og hafa sjaldan mætt til að skoða sýningarnar mínar. Fyrir seinustu sýningu "Veðurfregnir" fékk ég ágætis umfjöllun í Fréttablaðinu, ekki listarinnar vegna heldur af því að verkið var ofið og blaðamaðurinn tengdi við vefnað úr æsku. En það eru ekki bara tuskur í vef sem ég vinn með heldur líka til viðgerðar. Ég hef lesið ótal greinar sem fjalla um ofgnótt og sóun m.a. textíla. Allar hafa sömu niðurstöðu: Neytendur verða að kaupa minna, kaupa vandaðri flíkur og henda minna. Að fara með fulla poka af fötum í Rauðakross gám er ekki langtíma lausn, það er eiginlega á plani með syndaaflausn sem að hægt var að kaupa frá páfanum í Róm, þar með voru menn syndlausir en héldu áfram að syndga. Á myndinni er blússa sem ég keypti á flóamarkaði, hún var notuð en sem ný. Það voru smá göt framan á henni sem ég bætti með litlum silkibútum, en þeir voru klipptir úr gömlum silkiklút sem enginn notaði en hefur verið nýttur í bætur. Með blússunni segi ég: Reynið að kaupa notað og minnkið þar með heimsframleiðsluna! Það eru bara fátækar sálir sem að halda að það sé fátækrastimpill að kaupa eða fá notaðar flíkur. Eins og maðurinn sem gat ekki hugsað sér að fara með notaðan poka í búðina; fólk heldur að við höfum ekki efni á nýjum! (Aumingi) Rusl, plast, mengun, ruslahaugar, krabbamein, vatn, mengað vatn, græðgi, óstjórn, óþarfi, gnægð, nýríkir, heimska, ofgnótt, tillitsleysi og fleiri orð í þessum dúr dettur mér í huga alla daga.
Alla daga verður á vegi mínum eitthvað sem að vekur upp slíkar hugsanir. Frétt um plastfleka á úthöfunum og þegar ég horfi á plast-plastokann fyllast á mínu eins manns heimili eða þegar ég fer með viðarbúta á Sorpu og sé öll húsgögnin sem er verið að henda því þau eru ekki lengur í tísku eða enginn nennir að gera við þau. Hvað er þetta með mannkynið? Upphaflega var þetta ósk öreiganna forfeðra okkar að eiga léttbærara líf. Öreigarnir urðu til því að aðrir höfðu völdin og nýttu sér það og lögðu línurnar. Öreigarnir vildu vitaskuld lifa sama góða lífi og herrarnir. Enn er það þannig. Það eru ekki margir í þeim samfélögum sem ég lifi í sem að stoppa í sokka eða gera við slitinn sófa. Hver vill sýna að hann hefur ekki efni á að vera með nýjasta nýtt í íbúðinni? Ég skoða reglulega fasteignasölusíður á netinu. Meiri hluti íbúðanna eru eins. Íbúðir fólks sem nú er um sjötugt og eldra eru í sama stíl, þau keyptu draumahúsgögn síns tíma. Enginn, eða fáir vilja þau húsgögn núna. íbúðir yngra fólks eru næstum allar eins. Það er þessi sama klukka á vegg á öðru hverju heimili, þessi sem er í 13 hlutum, hver tala er fest á vegg og svo úrverkið í miðju. Mjög vinsæl klukka. Fólk er svo auðginnt með auglýsingum að það er eiginlega bæði hlægilegt og hræðilegt. Hvað varð um gömlu klukkurnar sem voru á veggjunum veit ég ekki. Sjálf er ég með gamla skipaklukku, sem þarf að trekkja, á veggnum. Hugsið ykkur það eru sófatískur! Nú eru í tísku 6. 7. tugs sófar, það verður að eignaðst þá og henda inum gömlu. Tungusófahelvítið er að buga ruslahaugana. Fólk flokkar þá ekki einu sinni í sundur; timbur, tau, málmar eða hvað sem þeir eru gerðir úr. Nú eru veggir málaðir í hvítum og gráum tónum. Norræni svali stíllinn ræður ríkjum. Ómálaður viður. Út með eldhúsinnréttinguna frá 9. áratugnum eða öðrum ekki-tískutug! Fáir þora að vera bara með gömu húsgögnin og innréttingarnar og vera ekki að styðja undir offramleiðslu heimsins. Gömul húsgögn verða lúin, en því betur sem þau voru smíðuð þeim mun betur endast þau og auðveldara er að gera við þau og halda við. Sama er að segja um ný húsgögn. Vönduð smíði borgar sig. Ég las grein um gamla vefstóla í Svíþjóð. Þar voru fyrr á tímum margir sem áttu vefstóla og ófu. Eigendurnir deyja og enginn vill hirða vefstólana. Vefstólasafnið er yfirfullt og getur ekki tekið við fleirum. Hvað er til ráða? Ungur húsa- og húsgagnasmiður, sem vinnur aðallega að viðhaldi húsa komst að því að í gömlum vefstólum er gott timbur. Hann tekur við gömlum vefstólum og smíðar úr þeim ný húsgögn eða notar í dyrakarma eða annað eins. Fyrir hvern gamlan vefstóll sem er endurnýttur sparast kannski eitt tré eða tvö. Er ekki ágætis timbur í tungusófunum? Við mannkyn þurfum að nýta betur það sem til er. Eiga fötin og húsgögnin okkar lengur. Gera við, ekki bara henda til að geta keypt eitthvað nýtt. Ekki versla til að sýna kaupmátt okkar og vald. A small video of the Last Goat exhibition. Í GAllerí Gátt, sem ég er félagi í , stendur nú fyrsta sýning i sýningarröð sem kallast "Við skulum þreyja þorrann og hana góu".
Sýningin opnaði í gær 20. janúar og ég sýni verk sem ég gerði árið 2013 í Finnlandi. Ég byrjaði að vefa verk í desember 2014 sem fjallar um veðurfregnir og veður. Ég hafði varið nokkrum mánuðum í að horfa til himins og reyna að gera mér í hugarlund hvernig ég ætlaði að útfæra slíkt. Ég vissi að ég vildi vefa það, úr tuskum auðvitað, en hvernig ætlaði ég að sameina þuluna sem er þulin í útvarpi alla daga árið í kring í Ríkisútvarpinu íslenska og hið eiginlega veður?
Það sem mér finnst svo frábært við veðurfregnir útvarpsins er hin eintóna hrynjandi sem lýsir stundum næstum ólýsanlegum náttúruhamförum án þess að byrsta röddina eða skrækja af ánægju yfir sumarblíðu sem er á næstu grösum. Þessi eintóna hrynjandi sem að kveikir á minningum frá kvöldmatnum þar sem var sussað á mann því að flugmaðurinn í fjölskyldunni varð að hlusta gætilega á spána. Hvað manni hundleiddist þetta suð en samtímis var þetta hluti af öruggri og góðri æsku í faðmi fjölskyldu þar sem hlustað var á veðurfregnir og svo farið út í veðrið eða verið inni ef þannig var að skipta; stormur. Ég leit í kringum mig, fór út, dvaldist í veðrinu hvernig svo sem það var og ljósmyndaði það. Hugmynd mótaðist í höfði mér og fyrr en varði stóð hún mér skýrt fyrir sjónum. Næst var að hefja vefnaðinn; hægt og rólega. Ég var búin að ákveða vendina það er hvernig mynstur er ofið og er það mynstur táknmynd veðurfregnanna, eintóna og yndislegar. Lengd verksins ákvað ég líka hina helgu tölu sjö, í þessu tilviki sjö metrar. Túlkun á veðrinu ég skapaði ívaf fyrir ívaf í litum og tónum sem að áttu við hverju sinni. Þegar ég vef i vefstólnum mínum sé ég bara 20 - 40 cm af verkinu í einu nema ég fari að losa um voðarmeiðinn, en það kann ekki góðri lukku að stýra. Þannig að ég varð að treysta á sjálfa mig og sköpunarmátt minn. Mér finnst verkið endurspegla veturinn 2014-15 sem var með eindæmum harður og margar lægðir sem að komu yfir landið með tilheyrandi látum og ...fegurð. Uppi hangir núna verkið "Veðurfregnir" og með því tilheyrandi hljóð sem verður kveikt á í dag kl. 15: 30 eða svo. Velkomin á opnun sýningunnar í dag milli kl. 15 og 18 eða síðar á opnunartíma. Skál. Tvær sýningar, önnur einkasýning hin samsýning. í sama mánuði. Þannig var það líka 2013. Skemmtileg tilviljun. Sömu lönd en ekki alveg sömu staðir. Að þessu sinni eru það Joutsa í Finnlandi og Kópavogur á Íslandi.
Ég skellti inn smá kynningum á sýningunum, smá forsmekk; 2017 Veðurfregnir - Weather forecast og svo 2017 Haihatus international Það er um að gera að smella á hlekkina og skoða. If you open the urls above you will be introduced to the two exhibitions I am participating in this year. Góðar stundir. Þessi köttur heimsækir mig daglega. Étur nokkur kattarmats korn og svo kembi ég henni. Mér fannst hún tilvalið módel við tuskuteppin sem ég var búin að skrúbba hrein og hengja úti á snúru. Það varð að nota þurrkinn.
Lífið úti virðist hafa ráðið ríkjum síðan í febrúar á þessu ári. Úti lífið er utan við bloggið sem ég setti upp fyrir um 5 árum síðan. Ég hef skellt inn myndum og fréttum af helstu myndlistar atburðum mínum á facebók og twitter. Einhvern vegin gengur það hraðar fyrir sig. Það hefur verið margt á döfinni. Ég byrjaði að vefa í vor en þá koma vorið og sumarið og þegar veður er milt þá finnst mér að ég eigi að vera úti. Ég er líka í launaðri vinnu og þar var heilmikið að gera s.l vetur. Skrifstofuvinna en mér finnst hún skemmtileg og hún er meira að segja skapandi. Það er skapandi að vinna í excel skjölum. En um listalífið. Ég er gengin til liðs við Gallerí Gátt í Kópavogi. Man enn ekki hvert heimilisfangið er en ég rata þangað mjög vel. Þar ætla ég að sýna veðurfregnirnar sem ég var að vinna við veturinn 2014-15 að mig minnir. (Verð að fletta þvi upp á blogginu). Það var eiginlega röð tilviljana sem gerðu að verki að ég fæ að sýna þar strax í enda september á þessu ári. Ég mun einnig taka þátt í samsýningu í Haihatus í Finnlandi í september á þessu ári. Sjöundi mánuðirinn á árinu 2017 virðist ætla að vera gjöfull. Það hefur verið gestagangur myndlistarmanna þetta árið . Stéphanie Morissette frá Québec kom í heimsókn með fríðu fylgi. Hér fyrir neðan er mynd af verkum eftir okkur báðar. Það er gaman að tefla saman verkum eftir sjálfan sig og annara. Hér fyrir neðan er hreyfð mynd af krákunni minni og til hliðar við hana eru Mánáreyjar (sjóveður) og geithafur hennar Kristínar Bogadóttur. Ég ætla að taka fleiri svona myndir og birta. Kannski nota ég þrífótinn næst.
Góðar stundir. Er búin að skapa tvö ný tuskuteppi.
Annað kalla ég Djúprauð í græna. Hitt heitir Rauð. Verkinu seinkaði þar sem ég sneri ökkla í björgunaraðgerð á fjalli í leit að týndum rjúpanskyttum. Eftir 2 mánuði treysti ég mér til að byrja að vefa. 6. febrúar gekk ég á fjall í fyrsta sinn í 3 mánuði, ráðlegging sjúkraþjálfarans.. Bara lítið fjall.. Nú eru samt 2 teppi tilbúin og fótur 99 prósent heill. I have created two new rugrags. One I call Crimson to green. The other one Red. The work was delayed due to me injuring my foot on a mountain in a rescue operation including 2 lost ptarmigan hunters. 2 months later I was ready to weave again. When 3 months had passed on February 6th I climbed a mountain again, physios order. Just a small mountain. Never the less 2 rag rugs are made and foot is 99 percent cured. |
AuthorAnna María Lind, MA Textile Art Winchester School of Art. Archives
March 2024
|